Hieronder een bespiegelend artikel met een stuk geschiedenis van de hand van, de trainer van de A2 pupillen tot na de clubkampioenschappen, Wilko Wieffering. Hij stopt als trainer bij AV Feniks en kent de club als geen ander. Hij is vanaf de oprichting betrokken bij AV Feniks.
De foto’s zijn erbij gezocht door de redactie en komen uit de collectie van Jan Eleveld (die we later in het verhaal nog terugzien) en Annemarie Hoekstra.
Het is een best lang verhaal, maar zeker de moeite van het lezen waard!
Trainer worden
“Vanaf ongeveer 1995 werd ik jeugdatletiektrainer in ’s-Hertogenbosch bij O.S.S.–Volo. Daar kwam een junioren D-groep groep zonder trainer te zitten en als er geen andere trainer kwam dan ‘mocht ik het wel proberen’. En dat gebeurde, een rebelse groep was het, in trainingspakken van voetbalclubs waardoor ik ze al kende, in mijn loopgroep was voetbal niet echt een ding. De jongens gaven aan ‘te hopen dat ik hun trainer werd want ik begreep ze ten minste’. Een mooie basis en ik heb in ’s-Hertogenbosch (waar ik op mijn zevende op atletiek ging, begonnen op een zwarte sintelbaan in voetbalstadion de Vliert) een érg leuke tijd gehad, zowel als atleet en als trainer, te midden in een gezellige groep mensen. Waar we ook op kamp gingen, clubfeestjes hielden (samen met een vriend was ik de drijfveer) en waar een super gezellige sfeer hing. En waar ik diverse trainerscursussen deed. En leuk: Eric Cadée wierp bij mij de eerste discussen.
Na mijn studie te hebben afgerond kwam ik voor mijn werk in Boskoop terecht. 1.5 Jaar werkte ik daar en ik liep hard bij de plaatselijke AV maar ze hadden er helaas geen trainer nodig.”
Amsterdam Zuidoost
‘In 1999 verhuisde ik naar Amsterdam vanwege een nieuwe baan bij de gemeente Amstelveen. Ik reed al diverse keren met een collega uit Boskoop naar Ajax en de flat waar hij altijd parkeerde werd mijn nieuwe woonplek: Haardstee in Amsterdam Zuidoost.
Mijn moeder informeerde naar een atletiekvereniging en kwam uit bij AV Bijlmer, een kleine vereniging zonder baan in Amsterdam Zuidoost. Daar klopte ik aan en werd ik door Rudy Nok, de junioren D/C trainer, meteen voor de leeuwen gegooid. ‘Laat maar zien wat je kan’. Onder een viaduct in het Bijlmerpark, Kogelstoten vanaf de aanloopbaan (stoeptegels) van een Verspringbak, de kogels over het fietspad heen stoten in het daarnaast liggende zand. Bijzonder want in ’s-Hertogenbosch hadden we sinds 1993 ‘gewoon’ een eigen kunststof atletiekbaan! Maar het klikte, het was leuk en ik mocht meteen trainer worden. ‘Meester Wilko in de Bijlmer’ heb ik vrij daarna snel geschreven voor de AV Bijlmer nieuwsflits, want ik werd ‘meester’ genoemd door de kinderen! Dat gebeurde bij O.S.S.-Volo niet hoor, gewoon ‘Wilko’.’
Hoe AV Bijlmer AV Feniks werd
‘AV Bijlmer was een op kinderen gerichte kleine vereniging en er waren zo’n 35 leden. Ik heb ook in het bestuur gezeten en heb met het Stadsdeel meegesproken in overleggen over –jawel een geplande nieuwe atletiekbaan in het Bijlmerpark! En in die tijd heb ik ook 2 seizoenen naschoolse atletiektrainingen gegeven op de érg leuke school O.S.B.
Echter…. Het bestuur vond dat het tijd was voor een nieuw bestuur, niemand wierp zich op en de club dreigde opgeheven te worden. Ik vernam van een trainer dat een groep ouders om die reden tóch de club wilden gaan voortzetten maar het oude bestuur was érg onwelwillig en helaas (zeer tegen mijn zin in) is AV Bijlmer opgeheven. Echter…. de groep ouders, o.a. Ingrid Sijmons en Joost en Marijke Knotnerus, wilden tóch door en ik hoorde hiervan en sloot me aan. AV Feniks werd geboren, het stadsdeel gaf ons een mooie startsubsidie voor materialen en de door mijn werk geleverde opslagkasten werden nog gered uit de handen van een voormalig AV Bijlmer bestuurslid. Niks kregen we van ze mee, zelfs de materialen niet!! Ongelooflijk hoe onsportief! Ik ben er écht nog steeds erg boos over.’ (Zie ook ‘Over ons, naam en logo’ red.)
Trainer en bestuurder bij AV Feniks
‘Maar goed, AV Feniks werd de mooie nieuwe atletiekvereniging. Ik was ledenadministrateur bij AV Bijlmer en dus konden we alle kinderen benaderen voor de eerste geïmproviseerde trainingen op het schoolplein van de Rozemarn. Waar we ook in de gymzaal trainden en weer zijn gaan trainen.
Hoera! Er bleef een atletiekclub in Zuidoost, Ingrid ontwierp een prachtig logo en we gingen aan de slag als nieuw bestuur en met een handjevol trainers. En een nieuw bestuur waar ik uiteindelijk ook 9 jaar zitting in heb gehad.
Als trainer veranderde er niet zoveel gelukkig al mochten we met mooie nieuwe materialen werken ;-). We trainden weer in de gymzaal van de Rozemarn en enkele onderdelen deden we in het toen nog niet opgeknapte Bijlmerpark: werpen op het voetbalveld, horden/estafette/sprint op de fietspaden en ver en kogel onder het viaduct van de Karspeldreef. Ons zwarte clubtenue werd (het was té warm in de zomers) vervangen door een frisblauw tenue met wederom een nieuw logo, ook ontworpen door Ingrid Sijmons en echt nóg zoveel mooier dan het logo ervoor. En…. er kwam een atletiekbaan!! Wat een zegen, nu hadden we een zichtbare plek in Zuidoost en konden we ons profileren.’
Groei van Feniks
‘Het bestuur ging zich uiteraard bezinnen op de toekomst (we zouden een breedte sport vereniging worden was de gedachte, talent verwachtten we met name op sprint) en er werden commissies opgericht om e.e.a. in goede banen te leiden zoals een wedstrijdcommissie en een kampcommissie. De Bijlmerparkrun werd omgedoopt in de intussen zeer succesvolle Gaasperplasrun met een eigen commissie en er waren (en zijn) wensen voor bijvoorbeeld een jeugdcommissie. De vereniging groeide en hiermee werd ook het aantal beschikbare ‘helpers’ een stuk hoger. Momenteel is er een grote en trouwe schare gezellige mensen en die verzetten enorm veel werk voor de club, petje af!! En er werden mooie resultaten behaald door onze leden, zowel in de vorm van verbeteringen van persoonlijke records als prestaties op regionaal en zelfs landelijk niveau.
Ook gezellige activiteiten
En als trainer bleven het mooie tijden. Tot 4 jaar geleden trainde ik de junioren D en C. Daarna stapte ik over naar de pupillen A2-groep, dat leek me ook erg leuk omdat ze bij de wedstrijden allemaal alle onderdelen doen én omdat ze écht de beginselen van de werponderdelen discus en speer kan worden aangeleerd. De trainingen, mee naar wedstrijden, mee naar vrijwel elk kamp, enkele extra activiteiten als flipperen/pannenkoeken bij mij thuis en het feest ter ere van het 10-jarig bestaan, de hardloop-fotospeurtochten tijdens de trainingen incl. atletiekquiz, het junioren D/pupillen-festijn op het Snodenhoekpark (eenmalig) allemaal top! De eerste beginselen van mijn gevoel van ‘misschien moet ik me op wat anders gaan bezinnen’ begonnen het afgelopen jaar echter wel te komen, in de bestaansperiode als atletiektrainer in Zuidoost heb ik 2 keer ‘een sabbatical’ jaar genomen om even afstand te kunnen nemen.
Mooiste moment: geen groep werd winnende groep
“Een vereniging die is gegroeid, de groepen werden groter en de door mij zo enorm veel energie gevende ‘groepsband’ werd steeds lastiger haalbaar. Na mijn laatste sabbatical startte ik met een groep waar ik echt niet wist wat ik ermee aan moest. Echter zo rond januari kwam er een kentering in deze groep, de jongens haalden zelfs vanuit het niets de competitiefinale en… wonnen!!
Eén van de mooiste momenten vond ik dat als ik terugkijk: bij Kogel leken ze het te laten lopen maar ik zag dat een podiumplek (na Hoog en de Estafette) erin zat. ‘Kom op jongens, jullie hebben serieus kans op een podiumplaats, dat gaan we toch niet vergooien met Kogelstoten he, kom op, serieus en power!!’ Dat ze eerste werden (spannende prijsuitreiking) was écht een geweldig mooi moment, de jongens waren dol van vreugde en renden naar het ereschavot. Eerste!!!! (De 2 seizoenen erna werden de dames pupillen A2 respectievelijk de jongens pupillen A2 ook eerste en bij de NEK van september 2019 werden de jongens 3e van Nederland!). Maar nóg veel meer plezier haal ik uit het ‘iedereen betrekken’ in de trainingsgroep, ook een PR na hard werken of goede inzet is een prestatie en alle kinderen in de groep moeten aandacht krijgen. Ze allemaal na een training met een lach op het gezicht naar huis laten gaan. Dát.”
Tijd om mij te bezinnen
‘Ik merkte de afgelopen 2 jaar dat ‘de voorpret’ en de voldoening minder groot werden. Werd het routine? Vond ik het te veel tijd kosten? Zelfs enkele wedstrijden deden me minder terwijl ik dit toch eigenlijk juist altijd hoogtepunten vond. Eenmaal op de baan was ik enthousiast maar eromheen voelde ik het veel minder dan de jaren ervoor. Binnen de vereniging zie ik een aantal ontwikkelingen waarvan ik merk dat ik me er niet in herken (ik ga hierover nog in gespek met het bestuur). Ik heb er best even over moeten nadenken maar…. ik heb een paar maanden besloten te stoppen met training geven.
Uiteraard kijk ik terug op een mooie lange periode van atletiek in Amsterdam Zuidoost. Ik heb genoten van het enthousiasme van de kinderen, de jeugd en alle vrijwilligers. Nog steeds wil ik veel waardering uitspreken voor iedereen die aan deze club een steentje of echt grote steen bijdraagt. Achter de schermen is er een groep mensen die er écht veel tijd insteekt!’
Jeugd wordt ouder en komt in actie
‘Er staan ook ‘nieuwe’ clubmensen op uit met name de jeugd, érg leuk om te zien dat de oudere junioren ook trainer worden of zelfs meer. Als voorbeeld, zonder de anderen te kort te willen doen, wil ik Jan Eleveld toch even extra in het zonnetje zetten. Als trainer maar toch ook vooral als verbinder en sfeermaker, echt top om te zien wat voor ontwikkeling hij heeft doorgemaakt en zal gaan blijven doormaken, verwacht ik. Een nieuwe verenigingsman!’
‘Afgelopen seizoenen had ik Mea en Wessel als assistent trainers. Dank voor jullie ondersteuning, enthousiasme en inzet! Ik hoop dat jullie nog lang op de atletiekbaan te vinden zijn.
Ben ik nu volledig van de kaart (baan) verdwenen? Nee, zeker niet. Ik zal blijven langskomen, wedstrijden op onze baan bezoeken (en wedstrijdfoto’s maken) en wie weet krijg ik nog last van het Heintje Davids syndroom ;-)’
Oproep aan ouders
“Ik wil aan de club AV Feniks, alle trainers, vrijwilligers en vooral de atleten en hun ondersteunde ouders/verzorgers (zet je in voor de club, al is het maar een paar keer per jaar, het is leuk en gezellig en vele handen maken licht werk!) allemaal een groot dankwoord uitspreken en ik wens de club een prachtige toekomst toe met aandacht en ruimte voor iedereen!!”
Wilko Wieffering
September 2019